Komfort Ciszy - Stowarzyszenie na rzecz lepszej akustyki w budynkach

Można zwiększyć chłonność akustyczną korytarzy np. poprzez instalację dźwiękochłonnych sufitów podwieszanych lub okładzin stropów. Zastosowanie materiałów o wysokich właściwościach dźwiękochłonnych (współczynnik pochłaniania dźwięku > 0,9) na całej powierzchni sufitu pozwoli na redukcję poziomu hałasu o ok. 8 dB. Jednak rzeczywista redukcja poziomu hałasu będzie znacznie większa i wyniesie 10-12 dB. Jest to skutek odruchowego obniżenia poziomu głosu przez osoby rozmawiające w cichszym środowisku.

Zajmuje się izolacyjnością akustyczną przegród czyli ograniczaniem przepływu dźwięków pomiędzy różnymi pomieszczeniami w budynku (lub pomiędzy otoczeniem budynku a pomieszczeniami) oraz akustyką wnętrz czyli rozwiązaniami dotyczącymi ograniczenia hałasu pogłosowego w pomieszczeniach i lepszej zrozumiałości mowy.

Nie ma w Polsce norm, które by określały maksymalny poziom hałasu w szkole. Są jedynie przepisy określające maksymalną tzw. ekspozycję na hałas (kombinacja poziomu dźwięku i czasu narażenia na niego) na stanowiskach pracy. Czyli chronieni są nauczyciele. Pomiary ekspozycji na hałas w ich przypadku raczej nie wykazują przekroczeń, ani maksymalnych dopuszczalnych poziomów ani tzw. progów działania. Gdyby jednak takie pomiary przeprowadzić dla uczniów, mogłoby się okazać, że jest znacznie gorzej (bo czas ekspozycji uczniów na hałas jest znacznie dłuższy niż nauczycieli). No ale uczniowie to nie pracownicy. Więcej o wspomnianych przepisach można przeczytać tutaj

Zlecająca projekt instytucja powinna wymagać od projektanta uwzględnienie wymagań stosownych norm:

• PN-B-02151:2
• PN-B-02151:3
• PN-B-02151:4

Jest to szczególnie ważne w przypadku ostatniej z nich. Jako nowa norma, nie została ona jeszcze przywołana w rozporządzeniu w/s warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie a więc nie jest jeszcze obowiązkowa. Dwie pierwsze są od dawna obowiązkowe, więc architekci muszą je stosować.

Aby ułatwić dobór rozwiązań odpowiednich do wymagań normy PN-B-02151-3:1999, „Akustyka budowlana. Ochrona przed hałasem w budynkach. Izolacyjność akustyczna przegród w budynkach oraz izolacyjność akustyczna elementów budowanych. Wymagania.” z zakresu izolacyjności akustycznej ścian działowych, a tym samym przyspieszyć proces projektowania, został m.in. opracowany katalog gotowych systemów ścian działowych: „Aku-Matrix” z przyporządkowanymi współczynnikami R’_A1 obliczonymi dla różnych układów konstrukcyjnych budynku.

Normowy współczynnik R’_A1 uwzględnia tzw. przenoszenie boczne, które ma istotny wpływ na to jaką ostatecznie izolacyjność akustyczną otrzymujemy dla przegrody. Przenoszenie boczne należy rozumieć jako dźwięk przenoszony za pośrednictwem sąsiednich do rozpatrywanej przegrody elementów budynku. W większości przypadków przenoszenie boczne odbywa się za pośrednictwem ścian i stropów. A ponieważ wpływ tego zjawiska należy oszacować dokładnie, bo różnica w izolacyjności akustycznej przegrody może wynieść nawet 6 dB, stąd też ważne jest, aby przy projektowaniu stosować właściwe narzędzia, takie jak np. „Aku-Matrix”. Przykład rozwiązania dla R’_A1= 54 dB przedstawia rysunek.

Rys. Rozwiązanie z „Aku-Matrix” dla ściany o R’_A1=54 dB 

Sposób budowy ściany jest bardzo ważny. Należy zachować szczególną uwagę przy jej konstruowaniu, ponieważ przecieki powietrza, które są przeciekami dźwięków, mogą w poważnym stopniu zmniejszyć izolacyjność akustyczną przegrody.

Ścianki działowe wykonuje się w różnych technologiach. Najczęściej spotykane to te w technologii suchej zabudowy oraz w technologii tradycyjnej murowanej. Zaletą przegród wykonanych w suchej zabudowie (konstrukcję stanowią metalowe profile i płyty gipsowo-kartonowe, a wypełnienie to wełna mineralna szklana bądź skalna) jest ich znacznie wyższa izolacyjność od dźwięków powietrznych (sąsiedzi, dzieci za ścianą lub grający telewizor). Dzięki włóknistej strukturze wełny mineralnej szklanej oraz skalnej i właściwościom płyt gipsowo-kartonowych, materiały te posiadają bardzo dobre współczynniki pochłaniania dźwięku, co wpływa w konsekwencji na wysoką izolacyjność akustyczną kompletnej przegrody.

Przekładając na praktykę -  ściana działowa w technologii suchej zabudowy, mimo tego że może być węższa, izoluje od dźwięków dochodzących z pomieszczeń obok (np. od sąsiadów) równie dobrze jak znacznie szersza i cięższa ściana murowana. Jednocześnie zyskuje się  dodatkową przestrzeń w pomieszczeniach dzięki węższym rozwiązaniom przegród oraz wielokrotnie niższe obciążenie stropu powodowane przez ścianę z płyt g-k i wełny mineralnej szklanej bądź skalnej – taką konstrukcję można dowolnie ustawiać na stropie bez ingerencji w konstrukcję nośną. Ponadto, ze względów montażowych jest to bardzo czysta i szybka technologia. Brak mokrych procesów wykończeniowych powoduje że ściana stawiana dziś, jutro może być w pełni funkcjonalna. Bardzo popularne są wełny akustyczne szklane które dzięki swej sprężystości doskonale wypełniają przestrzeń między profilami eliminując zjawisko tzw. mostków akustycznych, a dzięki najwyższym wartościom uzyskanych współczynników pochłaniania dźwięku zapewniają pożądaną izolacyjność akustyczną od dźwięków powietrznych.

Badania nad rolą materiału wypełniającego, jako tłumika w przestrzeni powietrznej doprowadziły do konkluzji, że większa gęstość nie ma wpływu na poprawę działania całego systemu.

W rzeczywistości jeśli gęstość – a zatem sztywność - jest za wysoka a materiał wypełniający ma styczność z obydwoma płytami wpływa to negatywnie na akustykę ściany.

Właściwości dwu-warstwowych ścian w znacznym stopniu zależą – chociaż nie w dostatecznym stopniu jest to uświadomione – od grubości szczeliny, która wypełniona jest wełną mineralną szklaną bądź skalną.

Rys. 1 pokazuje ważny wpływ, jaki wełna mineralna ma na akustyczne właściwości ścian działowych z szczeliną o szerokości 80 mm. 25%  grubości wypełnienia szczeliny poprawia ważony wskaźnik przepływu dźwięku R_w o 5 dB. Sukcesywne wypełnianie wełną mineralną prowadzi do dalszej poprawy właściwości akustycznych. Całkowite wypełnienie przestrzeni poprawia ważony współczynnik redukcji dźwięku o 16 dB.

Poprawa właściwości akustycznych lekkich ścian działowych poprzez podwojenie masy na jednostkę powierzchni płatów wynosi jedynie pomiędzy 4 a 6 dB.

Porównując - poprawa osiągnięta przez podwojenie ilości szczeliny tłumiącej z połowicznego  do całkowitego wypełnienia  powoduje osiąganie tego samego rzędu wielkości izolacyjności, ale jest mniej kosztowana.

Rys 1.  Izolacyjność akustyczna przegrody w zależności od stopnia wypełnienia szczeliny

Zmniejszenie częstotliwości rezonansowej wedle układu masa – sprężyna – masa spowodowane jest wypełnieniem szczeliny wełną mineralną szklaną bądź skalną.

Wełna szklana w rolkach i płytach jest bardzo efektywna jeśli chodzi o zmniejszenie częstotliwości rezonansowej w ściankach lekkich, co powoduje zwiększenie izolacji dźwiękowej.

Rys. Wpływ wypełnienia szczeliny na obniżenie częstotliwości rezonansowej.

Stropy są przegrodami o najbardziej złożonych wymaganiach projektowych. Poza standardowym dla wszystkich innych przegród wymaganiem normy PN-B-02151-3:1999 w zakresie określonej izolacyjności akustycznej od dźwięków powietrznych (R'_A1 lub R'_A2), dodatkowo do spełnienia jest wymaganie w zakresie izolacyjności od dźwięków uderzeniowych (L'_n,w). Poza tym stropy, a w tym także znajdujące się na nich warstwy podłogi, muszą być na tyle wytrzymałe, aby przenieść określone obciążenia, np. zgodne z normą PN-82/B-02003 „Obciążenia budowli – Obciążenia zmienne technologiczne – Podstawowe obciążenia technologiczne i montażowe”.

Aby wspomóc projektantów w procesie doboru właściwego rozwiązania akustycznego dla stropu, zostało stworzone narzędzie pomocne przy projektowaniu i doborze warstw podłogowych „Floor-Matrix”, w którym znajdują się rozwiązania podłóg spełniające wymagania Polskiej Normy PN-B-02151-3:1999. Przykład rozwiązania dla R'_A1=60 dB i L'_n,w=48 dB pokazuje rysunek.

Rys. Rozwiązanie z „Floor-Matrix” dla stropu o R'_A1=60 dB i L'_n,w=48 dB

W domu, w którym trzeba odizolować hałasujące dzieci od pracujących rodziców albo zapewnić ciszę i spokój małemu skrzypkowi ćwiczącemu gamy, część przestrzeni musi być oddzielona ścianami dobrze tłumiącymi dźwięki. Na niewiele się to jednak zda, jeśli nie zadbamy o podłogę.

Jej konstrukcja (strop) jest jednym z najważniejszych elementów wpływających na akustykę mieszkań. Przenoszą się przez nią głównie dźwięki uderzeniowe, na przykład kroki czy hałas wywołany upadającymi przedmiotami.

Podstawowym warunkiem dobrej izolacji akustycznej podłogi jest niedopuszczenie do powstania mostków akustycznych. Są to miejsca, przez które mogłyby się przenosić dźwięki i drgania. Dlatego też o tym, czy podłoga będzie dobrze tłumić hałas, decyduje nie tylko grubość materiału izolacyjnego i jego parametry akustyczne. Liczy się także sposób połączenia warstw podłogi z innymi przegrodami. Potencjalnymi mostkami są sztywne, nieprzerwane izolacją połączenia podłogi ze ścianami oraz wszystkimi innymi elementami konstrukcyjnymi, które mogłyby ją „uwięzić” (na przykład słupami czy schodami) oraz instalacyjnymi (między innymi rurami). Wzdłuż i wokół nich potrzebne są dylatacje. Zanim na stropie zostaną położone kolejne warstwy podłogi, konieczne jest ułożenie wzdłuż wszystkich ścian pasków z pianki poliuretanowej, wełny mineralnej lub elastycznego styropianu, które będą wypełniać szczeliny i tłumić dźwięki.

Podstawą każdej podłogi jest strop. W większości domów są to najpopularniejsze stropy gęstożebrowe, na przykład Teriva lub stropy monolityczne. Ich masa wynosi 250-600 kg/m^_2. Im mniejszy ciężar, tym gorsza zdolność do tłumienia dźwięków – a zatem im lżejszy strop, tym skuteczniejsza powinna być izolacja akustyczna. Najlepszym sposobem jest wykonanie na stropie kilkuwarstwowej podłogi pływającej. Wybierając materiał na warstwę izolującą, należy brać pod uwagę jego zdolność do tłumienia dźwięków uderzeniowych. Najlepsza pod tym względem jest szklana lub skalna wełna mineralna. Wygłusza ona istotnie dźwięki uderzeniowe.

Grubość izolacji powinno się dobierać stosownie do jej zdolności do tłumienia dźwięków, ale trzeba pamiętać, że zwiększenie grubości nie powoduje proporcjonalnie lepszej dźwiękochłonności. Na przykład materiał grubości 15 mm, który zapewnia uzyskanie L'_n,w=60 dB, po zwiększeniu grubości do 30 mm ma izolacyjność L'_n,w=53 dB (przy podwojeniu grubości izolacji odczuwalny hałas uderzeniowy w pomieszczeniu poniżej nie zmniejsza się dwukrotnie).

Izolację przykrywa się wylewką betonową. Jej warstwa musi być odizolowana od ścian i innych stałych elementów domu pasami elastycznego materiału lub taśmami dylatacyjnymi. Podkład można pokryć dowolnym materiałem posadzkowym.

Ciszę, której oczekujemy w naszych domach i mieszkaniach, musimy sobie „zaprojektować”, zanim budynek zostanie wzniesiony. Kolor ścian możemy w każdej chwili zmienić, możemy wymienić okna, ale poprawienie izolacyjności akustycznej przegród jest niesłychanie trudne i efekt może nas wcale nie satysfakcjonować. Dlatego zaleca się, aby już na etapie projektu sprawdzać, czy nasze mieszkanie tylko spełnia wymagania (co nie zapewni ciszy), czy je przekracza (co jest z kolei bardzo rzadko spotykane). Dlatego na stropie między piętrami stosuje się jako izolację akustyczną odpowiednią wełnę mineralną szklaną lub skalną. Produkt szklany daje możliwość wykonania najcieńszej warstwy izolacji – zaledwie o grubości 15 mm – z bardzo dobrym efektem akustycznym. Poddany obciążeniom użytkowym, stanowi stabilne podłoże dla warstwy dociskowej, poddanej dużemu obciążeniu równomiernie rozłożonemu (≤ 5 kPa). Poza tym produkty akustyczne najlepszych producentów mogą mieć najniższy, czyli najlepszy poziom ściśliwości CP2 (maksymalna ściśliwość ≤ 2 mm), co wyróżnia je spośród innych wyrobów przeznaczonych do izolacji akustycznej stropów.

Jeśli chodzi o akustykę, należy pamiętać, że strop musi izolować od dźwięków powietrznych (na przykład głośnego radia grającego piętro wyżej) i uderzeniowych (na przykład stukania obcasów sąsiadki z góry).

I właśnie izolacja akustyczno-cieplna w postaci płyt wełny mineralnej szklanej bądź skalnej chroni nas przed tymi dwoma rodzajami uciążliwych dźwięków.

Przy użyciu podstawowych materiałów to koszt wykonania adaptacji akustycznej (materiał + robocizna) to ok. 80 – 100 PLN/m². Dotyczy to istniejących pomieszczeń. W przypadku nowobudowanych może być jeszcze taniej: 30 – 50 PLN/m². Przy instalacji podwieszanych sufitów akustycznych nie ma potrzeby tynkowania, szpachlowania i malowania stropu. Tym samym można oszczędzić kilkadziesiąt złotych na tym pracochłonnym wykończeniu. Tym samym koszt zapewnienia poprawnej akustyki w tego typu pomieszczeniach oscyluje wokół 1% kosztów ich budowy.

Największym problemem w takich przypadkach jest przenoszenie się dźwięków powietrznych z korytarza do sal lekcyjnych poprzez drzwi tych pomieszczeń. Są to z reguły lekkie drzwi pozbawione jakichkolwiek uszczelek, charakteryzujące się niską dźwiękoizolacyjnością. Najprostszym rozwiązaniem wydawałaby się ich wymiana na drzwi o podwyższonej dźwiękoizolacyjności – takie jakie się stosuje np. przy wejściach do mieszkań. Niestety drzwi takie muszą być wyposażone w próg z uszczelką, co jest niedopuszczalne w szkołach ze względu na niebezpieczeństwo potknięć. Z kolei drzwi z tzw. opuszczanym progiem są bardzo drogie. Rozwiązaniem więc może być instalacja w korytarzu materiałów dźwiękochłonnych na suficie. Zabieg taki może obniżyć poziom hałasu w korytarzu o ok. 10 dB a tym samym także jego imisję do klas lekcyjnych.

W niewielkim stopniu. Materiały dźwiękochłonne to takie, które nie odbijają fal dźwiękowych. Część energii fal dźwiękowych padających na taki materiał zamieniana jest w nim na energię cieplną ale duża część po prostu przenika na drugą stronę. Materiał dźwiękoizolacyjny to taki, który właśnie ogranicza przenikanie fal dźwiękowych. Materiały dźwiękoizolacyjne za to zwykle słabo pochłaniają dźwięk.

Wypadkową miarą izolacyjności akustycznej przegrody jest R'_A1 (lub R'_A2 dla niskich częstotliwości) - wskaźnik oceny przybliżonej izolacyjności akustycznej właściwej uwzględniający wpływ bocznego przenoszenia dźwięku. Wskaźnik jest wyrażony w decybelach [dB].

Izolacyjność akustyczną mierzy się w decybelach [dB]. Należy pamiętać, że skala decybeli jest logarytmiczna, tzn. jej wartości nie mogą być uśredniane, odejmowane lub dodawane. Przykładowo ustrój ściany działowej o grubości x zapewniający izolacyjność 50 dB, przy podwojeniu grubości do 2x nie zapewnia izolacyjności 100 dB, a jedynie o kilka dB więcej. Z matematycznego punktu widzenia hałas o natężeniu dźwięku 120 dB „powinien” być dwukrotnie bardziej odczuwalny przez człowieka niż hałas o natężeniu 60 dB, lecz w praktyce hałas 120 dB jest odczuwalny kilkunastokrotnie bardziej przez ucho ludzkie. Wzrost natężenia dźwięków od 6 do 10 dB oznacza dwukrotnie bardziej odczuwalny dźwięk w zależności od częstotliwości.

Jako wymagania w zakresie izolacyjności akustycznej przegród budowalnych, należy stosować wartości zawarte w Polskiej Normie PN-B-02151:03:1999 (W październiku 2015 opublikowana została nowelizacja normy p.n. PN-B-02151-3:2015-10. Przy najbliższej nowelizacji rozporządzenia o Warunkach Technicznych zastąpi przywołaną w nim wersję z 1999 roku). Normę tą przywołuje Rozporządzenie Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

Na etapie projektowania trzeba pamiętać o konieczności spełnienia wymagań określonych w normach, np. w normie akustycznej PN-B-02151-3, gdzie wyodrębniono różne typy przestrzeni bytowych wraz z określeniem dopuszczalnych poziomów hałasu. Norma zawiera wymagania dla budownictwa mieszkaniowego i obiektów użyteczności publicznej oraz zalecenia dla budownictwa jednorodzinnego.

R_w - izolacyjność właściwa przegrody (od chwili wprowadzenia normy PN-EN ISO 717-1:1996, wskaźnik ten stanowi wartość pomocniczą przy wyznaczaniu obowiązujących wskaźników R'_A1, R'_A2). Jego wartość jest zawsze wyższa od wartości obowiązujących wskaźników R'_A1, R'_A2, dlatego należy porównywać właściwe wskaźniki ze sobą przy doborze różnych systemów rozwiązań akustycznych.

Normowy współczynnik R'_A1 uwzględnia tzw. przenoszenie boczne, które ma istotny wpływ na to jaką ostatecznie izolacyjność akustyczną otrzymujemy dla przegrody – dlatego tak pomocne dla projektantów są opracowania systemowe przygotowane przez wytwórców izolacji akustycznych, które zawierają zestawienia wartości wszystkich potrzebnych parametrów.

Nie, jest to niewystarczające. Ścianę należy posadowić na stropie konstrukcyjnym, odpowiednio oddylatować od ścian i np. słupów w pomieszczeniu i w ostatnim etapie wykonać podłogę pływającą po jednej i drugiej stronie wcześniej posadowionej ściany działowej. Takie rozwiązanie eliminuje przenoszenie boczne dźwięku przekraczające często nawet 10 dB.

Nie, poprawnym rozwiązaniem jest zamocowanie konstrukcji ściany działowej do stropu konstrukcyjnego. W następnym kroku montuje się 2 niezależne sufity podwieszane dla pomieszczeń po obu stronach ściany. W ten sposób unika się bocznego przenoszenia dźwięku.

Wykonanie ścian działowych w technologii suchej zabudowy jest z pozoru czynnością dość prostą, należy jednak pamiętać że na ocenę akustyczną takiej przegrody, oprócz dobrej jakości stosowanych materiałów akustycznych o parametrach zapewniających najlepsze pochłanianie dźwięku α, składają się również dobry pod względem akustycznym projekt i przede wszystkim prawidłowe wykonawstwo. Trzeba również pamiętać, że ewentualne zmiany po wystąpieniu problemów są o wiele bardziej kłopotliwe i kosztowne niż uwzględnienie we właściwy sposób akustyki pomieszczenia na etapie projektu i budowania przegrody.

W fazie wykonawstwa oraz projektu zdarza się zapominać o detalach. Brak zwrócenia uwagi na pewne niuanse wykonawcze powoduje, że mimo zbudowania w sposób systemowy np. ściany działowej, tracimy na izolacyjności akustycznej nawet do kilkunastu decybeli poprzez przenoszenie boczne dźwięku. Warto wiedzieć, że już kilka decybeli więcej oznacza dla ucha ludzkiego dwukrotnie większy odczuwalny hałas. O jakie detale zatem chodzi ?

Mowa tu o technologii wznoszenia, wykończenia powierzchni oraz sposobu powiązania z sąsiednimi przegrodami (typu ściana-ściana, ściana-strop, ściana-sufit). W przypadku ścian działowych przenoszenie boczne dźwięków można wyeliminować posadawiając ścianę bezpośrednio na płycie żelbetowej stropowej, a nie na gotowej już podłodze – wystarczy tylko zmienić kolejność prac i uwzględnić to w harmonogramie robót.

Metalowe profile tworzące konstrukcję ścianki muszą być koniecznie podklejone taśmą akustyczną (dylatacyjną) na całym obwodzie – tzn. profil podłogowy, sufitowy oraz ścienne. Metal to materiał nieelastyczny, nie może więc stykać się z płytą stropową (również materiał nieelastyczny) jak również z otaczającymi ścianami i sufitem, a więc musi być oddylatowany taśmą akustyczną dylatacyjną.

Przed wylaniem tzw. „podłogi pływającej” (z jastrychu lub podkładu samopoziomującego) otaczającej stawianą ścianę  należy oddzielić dylatacją konstrukcję ściany działowej od warstwy dociskowej, jaką jest jastrych bądź podkład samopoziomujący. Taką dylatację można wykonać wycinając pasek z izolacji akustycznej do podłóg - wełny mineralnej szklanej o grubości np. 20 mm (dostępne również na rynku taśmy akustyczne) o wysokości odpowiednio wyższej od ostatecznego poziomu planowanej podłogi – do przycięcia w końcowej fazie. Dylatację w postaci paska wełny czy taśmy dylatacyjnej łączy się obwodowo z płytą g-k ściany działowej lub z istniejącą ścianą, słupem itd. (pasek dylatacyjny położony jest na płycie żelbetowej stropu, a izolacja akustyczna podłogi dochodzi do paska dylatacji – nie do konstrukcji ściany).

Zestawienie wyników pomiarów izolacyjności akustycznej dla poszczególnych ścian z izolacją w postaci taśmy akustycznej na obrzeżu i bez izolacji.

Kiedy łączymy ścianę działową z sufitem podwieszanym musimy uważać, aby nie doprowadzić konstrukcji ściany tylko do poziomu sufitu podwieszanego, ponieważ wtedy dźwięk z jednego pomieszczenia przejdzie przez pustą przestrzeń ponad sufitem podwieszanym do drugiego pomieszczenia. Aby temu zapobiec, ściana działowa powinna być doprowadzona ponad płytę sufitu podwieszanego, zakotwiona w płycie żelbetowej stropu, a w wolnej przestrzeni później zamontowanego sufitu podwieszanego należy ułożyć warstwę lekkiej wełny mineralnej szklanej prostopadle do ściany działowej. Taka dźwiękowa bariera nie pozwoli fali dźwiękowej na przejście do drugiego pomieszczenia za pośrednictwem sufitu podwieszanego i konstrukcji ściany działowej.

Jeśli łączymy dwie ściany działowe ze sobą (naroże typu „T”), błędem jest zwykłe zlicowanie, tzn. dostawienie jednej ścianki do drugiej. Muszą one stanowić jeden ustrój, aby była zachowana ciągłość wełny jednej i drugiej ścianki, co zapewni brak mostków akustycznych.

Kiedy łączymy ścianę działową z sufitem podwieszanym musimy uważać, aby nie doprowadzić konstrukcji ściany tylko do poziomu sufitu podwieszanego, ponieważ wtedy dźwięk z jednego pomieszczenia przejdzie przez pustą przestrzeń ponad sufitem podwieszanym do drugiego pomieszczenia. Aby temu zapobiec, ściana działowa powinna być doprowadzona ponad płytę sufitu podwieszanego, zakotwiona w płycie żelbetowej stropu, a w wolnej przestrzeni później zamontowanego sufitu podwieszanego należy ułożyć warstwę lekkiej wełny mineralnej szklanej prostopadle do ściany działowej. Taka dźwiękowa bariera nie pozwoli fali dźwiękowej na przejście do drugiego pomieszczenia za pośrednictwem sufitu podwieszanego i konstrukcji ściany działowej.

Jeśli łączymy dwie ściany działowe ze sobą (naroże typu „T”), błędem jest zwykłe zlicowanie, tzn. dostawienie jednej ścianki do drugiej. Muszą one stanowić jeden ustrój, aby była zachowana ciągłość wełny jednej i drugiej ścianki, co zapewni brak mostków akustycznych.